Rosyjskie przymiarki do uzbrojonej wersji Sojuza (1963-64r.)

 Orland Krzyżanowski, na podsatwie: http://www.astronautix.com/craft/soyuzp.htm   „Soyuz P”

Sojuz 7K-VI (źród: http://astrotek.ru/)

Rosyjskie statki Sojuz znane są przynamniej z widzenia każdemu amatorowi kosmicznych klimatów. Od kilkudziesięciu lat pełnią rolę kosmicznych taksówek dowożących astronautów do wszystkich stacji kosmicznych poza Skylabem z lat siedemdziesiątych oraz chińskim laboratorium orbitalnym Tiangong 1. Jeżeli ktoś miał okazję i chęci zapoznania się z jego historią posiadł bardziej tajemną wiedzę, że miał pierwotnie dowieźć rosyjskich kosmonautów na Księżyc (Sojuz ŁOK: Łunnyj Orbitalnyj Korabl). Prawdziwy fanatyk tematu znajdzie jeszcze trzecie dno historii sięgające projektu Sojuza w wersji uzbrojonego kosmicznego myśliwca- Sojuza 7K-P (P od rosyjskiego słowa „Przechwytujący”)

Wojsko ma kasę… 

To, że od początków eksploracji przestrzeni kosmicznej Związek Radziecki stawiał na jej militarne wykorzystanie nie stanowi tajemnicy. Siergiej Korolew, główny konstruktor obok swojego mniej znanego konkurenta Władimira Czełomieja, zdawał sobie z tego doskonale sprawę. Gdy projektował swój wielozadaniowy statek, który miał być następcą ograniczonych w swym potencjale Wostoków wiedział, że większe szanse na zdobycie finansowania będzie miał, jeżeli zainteresuje swoim pomysłem wojsko. Właśnie na potrzeby wojskowych Przygotował projekty dwóch wersji swojego bazowego Sojuza A (7K).

Wczesna wersja Sojuza z lat 60-tych. Jak widać sporo się zmieniło.

Wspomnianymi propozycjami były Sojuz 7K-P jako kosmiczny statek przechwytujący oraz Sojuz R jako wersja służąca służbom wywiadowczym. Wersja przechwytująca miała użyć dodatkowych stopni rakietowych, które umożliwiłyby mu osiągnięcie wrogich satelitów na orbitach o wysokości do 6000 km (dla porównania graniczną wysokością dla wahadłowców STS było 500 km) . Rosyjskim wojskowym spodobał się ten pomysł… mieli solidne podstawy, żeby im się podobał.

Po drugiej stronie żelaznej kurtyny Amerykanie głośno chwalili się swoim najnowszym pomysłem. Był to projekt wojskowe stacji orbitalnej MOL opartej o architekturę programu Gemini.

Dimitrij zajmie się wami

Pomimo propozycji dla wojska Korolew przeliczył swoje siły. Nie był wstanie pracować Jednocześnie nad wersją, Sojuza A angażować się w bieżący projekt dwuosobowego statku Woschod oraz projektowania ciężkiej rakiety nośnej N1. W związku z tym oddał militarne Sojuzy do filii swojego biura mieszczącego się w Samarze prowadzonej przez Dymitriego Kozłowa. Ten ostatni wydawał się idealnie nadawać do tej roli. Miał doświadczenie w projektowaniu satelitów zwiadowczych Zenit. Aktywnie zaczął projektować Sojuza P w 1964 roku. Jego głównym celem miała być inspekcja własnych oraz niszczenie wrogich satelitów przez spotkanie się z nimi na orbicie. Pierwotny plan zakładał, że po przebyciu w pobliże satelity kosmonauta wykona spacer kosmiczny w celu jego inspekcji. Plan ten z pewnego prostego jakkolwiek wybuchowego powodu został odrzucony. Rosjanie zabezpieczali wszystkie swoje satelity materiałami wybuchowymi, żeby nikt niepowołany nie miał możliwości majstrowania przy nich. Istniało duże ryzyko, że po prostu wybuchnie gdy podejmie się próbę jego  naprawy, co skutkowałoby odwrotnymi konsekwencjami w stosunku do zamierzonych. Logicznie założono, że Amerykanie najprawdopodobniej również zaminowali swoje satelity. Projekt trzeba było dopracować i w ten sposób powstała wersja 7K-PPK

Zdjęcie Sojuza z lat 60tych. Oddaje klimat epoki.

 Lepiej się nie zbliżać- uzbrójmy go…

W wyniku powyższych rozważań oszczędzono kosmonaucie konieczności dotykania osobiście niebezpiecznych jak się okazało satelitów. W wersji PPK Sojuz zyskał uzbrojenie, na które składało się osiem rakiet. Po osiągnięciu dystansu 1 kilometra kosmonauta odpaliłby je. Na wskutek opóźnień z priorytetowym Sojuzam A nie zdecydowano się na powstanie tej wersji jednak nie umarła ona całowicie… (część dalsza nastąpi)

Wkrótce- historia Sojuza VI